اوتیسم یا درخودماندگی یک بیماری پیچیده‌ی عصبی-رفتاری است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتارهای سخت و تکرار شونده است و به دلیل گستردگی علائم، آن را اختلال طیف اوتیسم می‌نامند. این بیماری اختلال در طیف وسیعی از علائم و مهارت‌ها در سطوح مختلف را شامل می‌شود.

درجات مختلف این بیماری می‌تواند از یک اختلال ساده که تا حدودی زندگی طبیعی بیمار را محدود می‌کند، تا یک ناتوانی شدید که به مراقبت‌های اساسی نیاز دارد، گستردگی داشته باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط مشکل دارند و قادر به فهم افکار و احساسات دیگران نیستند، بنابراین در بیان احساسات خود از طریق کلمات، رفتارها، حالات صورت یا لمس کردن دچار مشکل هستند.

علت اوتیسم چیست؟

اوتیسم علت واحدی ندارد. زمانی تصور می‌شد که اختلال روان‌شناختی ناشی از تجارب تروماتیک (ضربه به سر)، منجر به انحراف هیجانی و اجتماعی می‌شود که این صحیح نیست. امروزه، پژوهشگران معتقدند که احتمالاً چندین ژن، ترکیب با عوامل محیطی، در ایجاد اوتیسم دخیل باشند. همچنین بعضی مطالعات در افراد اوتیسم، نابهنجاری‌هایی در چندین ناحیه مغزی شامل مخچه، آمیگدال (بادامه) و هیپوکامپ را نشان داده‌اند. این یافته‌ها قابل توجه و مهم هستند و نیاز به مطالعه بیشتری دارند.

https://electero-motor.niloblog.com/p/9/

علائم و نشانه‌های اوتیسم چیست؟

علائم اوتیسم معمولا در سه سال اول زندگی ظاهر می‌شود و برخی کودکان این علائم را از بدو تولد نشان می‌دهند، با این حال بعضی‌ها در ابتدا نرمال به نظر میرسند، اما این علائم به طور ناگهانی از ۱۸ تا ۳۶ ماهگی ظاهر می‌شوند، به هر حال در برخی افراد تا زمانی که در جامعه حضور نیابند، علائم اختلالات ارتباطی بروز نخواهد کرد. شیوع اوتیسم در پسران چهار برابر دختران است. عوامل نژادی، قومی، اجتماعی، میزان درآمد خانواده، سبک زندگی یا تحصیلات بر ابتلای کودکان به اوتیسم هیچ تاثیری ندارد. این بیماری روندی رو به رشد دارد اما هنوز علت افزایش آن مشخص نیست، که آیا به دلیل افزایش تشخیص درست بیماری است یا بروز سایر بیماری ها؟

بیماری اوتیسم تاثیرات فراوانی بر تعاملات اجتماعی و ارتباطات فرد می‌گذارد، از جمله:

الگوهای گفتاری غیر معمول مانند حرف زدن شبیه به ربات

اجتناب از تماس چشمی با دیگران

عدم پاسخگویی در برابر صدا زدن اسم فرد مبتلا

توسعه‌ی دیررس مهارت‌های گفتاری

مشکل در حفظ مکالمه

تکرار مداوم عبارات

مشکل واضح در درک احساسات و بیان شان

علاوه بر اختلال در ارتباط، فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهای تکراری یا غیر معمول داشته باشد.

اختلال در عملکرد اجتماعی:

یکی از علامت‌های مهم اوتیسم، اختلال در ارتباطات اجتماعی است. کودکان طبیعی از همان هفته‌های اول تولد به طور قابل ملاحظه ای اجتماعی هستند، در واقع نوزاد انسان به طور ذاتی برای ارتباط اجتماعی و تشخیص چهره‌ی انسانی آمادگی دارد، در حالی که در کودکان دارای اتیسم گرایش کمی به چهره‌ی انسانی وجود دارد و به دنبال آن، این کودکان گرایش کمی به برقراری تماس چشمی دارند. آن‌ها در درک احساسات دیگران مشکل دارند و قادر به همدلی با آن‌ها و قرار دادن خود به جای آن‌ها نیستند و این سد بزرگی بر سر دوست‌یابی آن‌هاست.

این مشکلات در مراحل ابتدایی رشد به صورت‌های زیر آشکار می‌شود:

کودک کمتر به دیگران نگاه می‌کند.

کودک کمتر غان و غون می‌کند یا اصلا نمی‌کند.

وقتی کودک را صدا می‌کنند پاسخ نمی دهد (به نام خودش واکنش نشان نمی‌دهد).

در مقابل لبخند دیگران کمتر لبخند می‌زند.

کودک ارتباط غیر کلامی برقرار نمی‌کند؛ مثلاً نمی‌تواند به اشیاء مورد علاقه‌ی خودش اشاره کند.

بازی‌های اجتماعی (مثلاً دالیبازی یا قایم باشک) را انجام نمی‌دهد و یا به طور یک جانبه و با خودشان انجام می‌دهد.

اختلال ارتباطی

از دیگر مشکلات اصلی در اتیسم، اختلال جدی در برقراری ارتباط است. افراد دارای اتیسم در جنبه‌های مختلف رشد زبان، گفتار و ارتباط مشکل دارند. کودکان دارای اتیسم نمی‌توانند برای اهداف اجتماعی از زبان استفاده کنند. برای مثال نمی‌توانند برای برقراری رابطه‌ی اجتماعی کلمات و زبان را به کار بگیرند. نیمی از افراد دارای اتیسم هرگز از زبان و گفتار جهت ارتباط استفاده نمی‌کنند و در صورت استفاده از کلام در گفتار این افراد مشکلات زیر چشم می‌خورد:

۱-تکرار طوطی‌وار جملات و کلمات که به دو صورت ظاهر می‌شوند:

هنگامی که فردی با آن‌ها صحبت می‌کند همزمان جملات او به صورت طوطی وار تکرار می‌کنند.

جملات و عباراتی که دیگران به کار می‌برند را به حافظه می‌سپارند و بعداً بدون اینکه آن جملات کاربردی داشته باشند آن‌ها رابه صورت طوطی وار تکرار می‌کنند.

۲-استفاده نادرست از ضمایر؛ مثلاً کودک بجای آنکه بگوید “من” می‌گوید “او” .

۳-فقدان آهنگ و ملودی معمول در کلام. به این صورت که آهنگ کلام کودک یکنواخت و ثابت است.

۴-معمولاً معنا و مفهومی در گفتار این کودکان وجود ندارد.

۵-این کودکان جهت برقراری ارتباط از کلام استفاده می‌کنند.

۶-در گفتار خود به خوبی از حروف ربط استفاده نمی‌کنند.

عوامل ایجاد اوتیسم چیست؟

عامل اوتیسم دقیقا مشخص نیست، اما محققان معتقدند که اختلال در بخش‌هایی از مغز که مسئول تفسیر پیام‌های دریافتی از اندام‌های حسی و پردازش گفتار در مغزاست، منجر به اوتیسم می‌شود. همچنین هیچ شواهدی مبنی بر تاثیر محیط روانی اطراف کودک مانند مراقبان او بر ایجاد اوتیسم وجود ندارد.

ژنتیک

اوتیسم با سابقه‌ی خانوادگی مثبت، ارتباط دارد، محققان ترکیب خاصی از ژن‌ها را عامل آن می‌دانند.

سن بالا

اما عوامل دیگری مانند سن بالای پدر یا مادر شانس ابتلای کودکان به اوتیسم را افزایش می‌دهد.

برخی داروها

استفاده از برخی داروها و مواد شیمیایی در زمان بارداری مانند داروهای ضد تشنج، مصرف مشروبات الکلی نیز شانس ابتلای فرزند به اوتیسم را افزایش می‌دهد.

اختلالات متابولیسمی

 اختلالات متابولیسمی مانند دیابت یا چاقی مادر حتی باعث افزایش احتمال ابتلای کودک به اوتیسم می‌شود.

نقص آنزیمی

در برخی موارد اوتیسم به دلیل برخی اختلالات مانند فنیل کتونوریای درمان نشده ( نقص متابولیکی مادرزادی که به دلیل کمبود آنزیم فنیل الانین هیدروکسیلاز، سطح فنیل الانین در خون افزایش یافته همچنین ادرار و تنفس آن‌ها بوی کپک می‌دهد.) و سرخچه رخ می‌دهد.

گرچه برخی بعضی اوقات واکسیناسیون را علت اوتیسم می‌دانند، اما هیچگونه شواهدی مبنی بر تایید این فرضیه پیدا نشده است!

اختلال شناختی

نیمی از کودکان دارای اتیسم هوش پایینی دارند. در برخی از این افراد هوش جزیره‌ای وجود دارد. هوش جزیره‌ای به این معناست که کودک در یک یا چند زمینه (مانند نقاشی یا موسیقی) توانایی‌های قابل توجه دارد در حالی که ممکن است از نظر سایر توانایی‌ها مشکل داشته باشد. همچنین در آن‌ها تفکر انتزاعی وجود ندارد. یعنی کودک نمی‌تواند خودش را به جای دیگران قرار دهد و یا به مسائلی غیر از چیزهایی که به چشم می‌بیند فکر کند. هرچه بهره‌ی هوشی در این افراد پایین‌تر باشد احتمال بروز تشنج مغزی بالاتر می‌رود. توانمندی‌های حرکتی و درک لمسی نیز در این افراد بهتر از توانمندی درک مفاهیم نمادین است.

چگونه اوتیسم را تشخیص می‌دهند؟

هیچ آزمون خاصی جهت تشخیص اوتیسم وجود ندارد، در عوض، پزشکان این اختلال را در دوران کودکی و قبل از ۳ سالگی از طریق گزارشات والدین از رفتارها، مشاهدات و رد  سایر بیماری‌ها و مشکلات، تشخیص می‌دهند.

تشخیص افتراقی اوتیسم چیست؟

اگر کودکی دچار مشکلات شنوایی باشد، می‌تواند علائمی شبیه به اوتیسم داشته باشد.

درمان اوتیسم چیست؟

هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد. درمان اوتیسم در هر فرد با توجه به وجود علائم متفاوت است و درمان‌ها و راه حل‌هایی جهت مدیریت مشکلات همراه با اوتیسم وجود دارد، که این مشکلات می‌تواند شامل صرع، افسردگی، اختلال وسواسی-اجباری و اختلالات خواب باشد. در حالی که ممکن است این درمان‌ها برای همه‌ی افراد مبتلا به اوتیسم موثر واقع نشود، گزینه‌های کمک کننده‌ی بسیاری به مردم وجود دارد.دکتر مغز و اعصاب و روانشناسان می‌توانند بیماران را جهت دریافت درمان مناسب به دکتر روانپزشک ارجاع دهند.

احتمالا اسم کم توانی ذهنی به گوشتان خورده باشد. همه ما در اطرافمان تاحدی با افراد کم توان ذهنی برخورد داشته ایم. کم توانی ذهنی که پیشتر به آن عقب ماندگی ذهنی گفته می شد، اختلالی مربوط به رشد هوش و رفتارهای انطباقی است که قبل از ۱۸ سالگی مشخص می شود و در مقاله «کم توانی ذهنی» به آن پرداخته ایم. این اختلال هم مانند بسیاری از اختلالات دیگر، انواع مختلفی دارد. راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانپزشکی-۵ (DSM-5)، این اختلال را بر اساس شدت آن به چند طبقه تقسیم می کند. قبل از اینکه با انواع کم توانی ذهنی آشنا شویم، لازم است مرور کوتاهی بر تعریف کم توانی ذهنی داشته باشیم.

هوش یا کارکرد ذهنی

هوش به قابلیت ذهنی افراد در یادگیری، استدلال کردن، تصمیم گیری، حل مسئله، برنامه ریزی، تفکر انتزاعی، درک انگاره های پیچیده، قضاوت، درک امور زندگی و قابلیت های دیگر این چنینی گفته می شود.

هرچه هوش فرد پایین تر باشد توانایی او در قابلیت هایی که گفتیم، مثل یادگیری، کمتر خواهد بود. مثلا یک فرد کم توان که بهره هوشی کمتر از عادی دارد، برای یادگیری در مقایسه با افراد دارای هوش معمولی نیاز به تکرار و تمرین بیشتری دارد؛ برای حل مساله نیاز به زمان طولانی تری دارد؛ درک مسایل انتزاعی یا پیچیده برایش دشوارتر است و… .

https://electero-motor.niloblog.com/p/8/

علایم کم توانی ذهنی

کم توانی ذهنی دو علامت کلیدی دارد که باید قبل از ۱۸ سالگی در فرد بروز یافته باشد:

کارکرد ذهنی یا هوش پایین تر از میانگین جامعه

هوش به قابلیت کلی ذهن برای مواردی نظیر یادگیری و حل مساله گفته می شود که با تست های خاصی قابل اندازه گیری است. افراد کم توان ذهنی به خاطر پایین بودن بهره هوشی، در مسایلی مانند یادگیری، استدلال، درک مفاهیم انتزاعی، تصمیم گیری، قضاوت و… مشکل دارند و ضعیف تر از همسالان خودشان عمل می کنند.

رفتارهای سازشی یا انطباقی ضعیف

فرد کم توان ذهنی در مهارت های لازم برای زندگی روزمره مانند لباس پوشیدن، آماده کردن یک وعده غذایی، غذا خوردن، تمیز کردن محل سکونت، برقراری ارتباط موثر با دیگران و… ضعف دارد. به همین دلیل هر کدام از انواع کم توانی ذهنی درجاتی از وابستگی به دیگران را تجربه می کنند.

پس می توان گفت کم توان ذهنی کسی است که به علت بهره هوشی پایین (معمولا پایین تر از ۷۰)، توانایی و استعداد کافی برای یادگیری ندارد. در درک مسایل زندگی با دشواری مواجه است. همچنین به علت داشتن رفتار سازشی و انطباقی ضعیف، به راحتی نمی تواند با محیط اطراف سازگاری پیدا کند. لذا نیازمند حمایت، کمک و آموزش بیشتری است. باید توجه کنیم که فرد کم توان ذهنی، از قبل از ۱۸ سالگی درگیر این موارد هست. یعنی اگر فردی در بزرگسالی به خاطر یک آسیب یا ضربه وارد به سر درگیر این علایم شود، کم توان ذهنی نامیده نمی شود.

به چه کسی کم توان ذهنی میگوییم؟

با توجه به آن چه مطرح شد، فرد کم توان یا عقب مانده ذهنی کسی است که:

توانایی و استعداد کافی برای یادگیری ندارد

در درک امور مربوط به زندگی دچار مشکل است

نمی تواند با شرایط و محیط اطرافش به راحتی سازگاری و تطابق پیدا کند

مهارت مناسب برای زندگی روزمره را ندارد

نیاز به کمک، حمایت و آموزش بیشتری دارد

و بهره هوشی اش پایین ( معمولا کمتر از ۷۰) است.

انواع کم توانی ذهنی بر اساس شدت آن

طبق جدیدترین سیستم تشخیصی اختلالات روانپزشکی یعنی DSM-5، درجات یا سطوح کم توانی ذهنی به صورت زیر بیان شده است:

کم توانی ذهنی خفیف

کم توانی ذهنی متوسط

کم توانی ذهنی شدید

کم توانی ذهنی عمیق

کم توانی ذهنی نامعین

در طبقه بندی جدید کم توانی ذهنی، به سطح کارکردهای انطباقی فرد بیشتر از بهره هوشی او توجه می شود ولی در ارزیابی ها هم چنان هوش مورد توجه است.

افراد دارای هوش مرزی یا گروه دیر آموز اصطلاحی است که قبلا برای توصیف افرادی با بهره هوشی (IQ) در محدوده ۷۰ الی ۸۰ به کار می‌رفت. یعنی افرادی که بهره هوشی پایینی دارند اما به سختی می توان آنها را کم توان ذهنی نامید. در DSM-5، دیر آموزی به صورت یک طبقه تشخیصی جداگانه وجود ندارد. بلکه از این اصطلاح به عنوان حالتی استفاده می شود که ممکن است کانون توجه بالینی باشد اما ملاک های خاصی برای آن ارائه نشده است.

ارزیابی و تشخیص کم توانی ذهنی

وقتی تشخیص کم توانی ذهنی روی یک فرد گذاشته می شود که این سه مورد در او صدق کند:

بروز این اختلال قبل از ۱۸ سالگی باشد. یعنی به کسی که بعد از ۱۸ سالگی، مثلا در اثر یک تصادف، کارکرد ذهنی اش دچار مشکل شده باشد، کم توان ذهنی نمیگوییم.

بهره ی هوشی فرد پایین تر از میانگین جامعه باشد.بهره هوشی یا آی کیو با تست های خاصی سنجیده می شود. میانگین نمره بهره هوشی افراد در جهان ۱۰۰ می باشد و بیشتر مردم بهره هوشی ای بین ۸۵ تا ۱۱۵ دارند. افرادی که بهره هوشی بالاتر از این مقدار دارند افراد با هوش برتر و افرادی هم که بهره هوشی شان از این مقدار پایین تر است، افراد دیرآموز ( با بهره هوشی بین ۷۰تا۹۰ ) و کم توان ذهنی ( پایین تر از ۷۰-۷۵ ) شمرده می شوند.به طور کلی شخصی که نمره بهره هوشی اش کمتر از ۷۰-۷۵ باشد کم توان ذهنی یا عقب مانده ذهنی شمرده می‌شود.

فرد حداقل در دو مورد از حیطه های رفتارهای سازشی یا انطباقی محدودیت داشته باشد. این حیطه ها شامل مواردی چون برقراری ارتباط با دیگران، زندگی در منزل، مدیریت خود، کار، مهارت های تحصیلی، تفریح، مهارت های اجتماعی و بین فردی، مراقبت از سلامت و امنیت خود و استفاده از امکانات جامعه می باشند.

برای ارزیابی رفتار انطباقی کودک، روانپزشک یا یک کارشناس متخصص مهارت های روزمره او را مشاهده کرده و با همسالانش مقایسه می‌کند یا از طریق مصاحبه با مراقبین و اطرافیان فرد و ارزیابی های بالینی دیگر به اطلاعات مناسب دست می یابد.

در دنیاى امروز، والدین براى تربیت فرزندان خود با چالش هاى بى شمار و دشوارى روبرو هستند امكانات عصر فناورى كه دسترسى همگان را به اطلاعات و قدرت ناشى از آن افزایش داده، مدیریت سنتى والدینى را كه مبتنى بر كنترل اطلاعات و قدرت ناشى از آن است، با دشوارى روبرو ساخته است. گذر از دوران سنت به مدرنیته سبب شده كه كودكان و نوجوانان در معرض انواع آسیب هاى روانى باشند، به طورى كه آخرین تحقیقات نشان مى دهد كه 20 درصد از كودكان و نوجوانان ایرانى به نوعى از اختلالات روانى رنج مى برند. منطبق نشدن والدین با شرایط جدید، باعث ایجاد احساس درماندگى در آنها و در كودكان و نوجوانان شده است.

نشانه های اولیه مشکل روانی کودکان و نوجوانان

 آنها اغلب خشمگین هستند

همانند بزرگسالان ، کودکان نیز به شدت تحت تاثیر قرار می گیرند. در اغلب موارد ، خشمگینی کودکان می تواند در مدرسه و یا زمان هایی که تحت فشار قرار می گیرند از خود بروز می دهند.

https://electero-motor.niloblog.com/p/7/

کودکان مبتلا به اختلالات روانی اغلب بهانه هایی برای نرفتن به مدرسه یا درس نخواندن می گیرند . همچنین آنها به دلیل سردرد ، دل درد و یا سایر مشکلات بدن ممکن است خشمگین و عصبی شوند.

کودکانی که از اختلالات روانی رنج می برند ، ممکن است دوستانشان یا هم کلاسی های شان را مورد آزار و اذیت قرار دهند و بنابراین باید مراقب این موضوع باشید و همین موضوع (قلدری) نشان دهنده مشکل اختلال روانی در کودکان می باشد.

هر نوع اختلال در عملكردهاى هیجانى، تحصیلى و اجتماعى فرد را، اختلالات روانى مى خوانند. آمارهاى پراكنده اى در این باره وجود دارد، اما تحقیقات جسته گریخته اى كه در این زمینه انجام شده است، نشان مى دهد كه حدود 20 درصد از كودكان و نوجوانان زیر 18 سال ما به نوعى از این اختلالات روانى رنج مى برند.

اختلال بیش فعالی ADHD

این اختلال باعث می شود که کودکان نتوانند تمرکز لازم را داشته باشد. کودک مبتلا به این اختلال نسبت به دیگر کودکان تندخوتر و نا آرام تر است.

اضطراب آنها به مرور زمان بیشتر می شوند

در این دوران کودکان دچار اختلالات روانی ممکن است نسبتا دوران خوبی را نخواهند داشت و اگر این حالت را در کودکان مشاهده نمودید ، می تواند نگران کننده باشد.

در این قسمت یک داستان مختصر از یک کودک مبتلا به اختلالات روانی را به شما می گوییم.

"Ella یک دختر مضطرب بود. هر روز صبح پس از بیدار شدن نگران این بود که نتواند به موقع به ایستگاه اتوبوس برسد حتی اگر یکبار هم دیر به ایستگاه در طول سال نرسیده باشد.

و هر روز بعد از ظهر ، از دیر رسیدن به سلف و یا دیر رسیدن به کلاس علوم مضطرب می شود و....

 اغلب افسرده هستند

در سازمان بهداشت روانی همچنین بیان شد که از هر 5 کودک مبتلا به اختلالات روانی ، یک کودک افسرده می باشد که حدودا 8 درصد از 100 % کودکان مبتلا به اختلالات روانی ، افسرده نیز هستند.

روانپریشی

روانپریشی حالتی است که در آن فرد، ارتباطش را با واقعیت از دست می دهد. این بیماری روحی روانی در کودکان کمتر به وقوع می پیوندد و معمولا در اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی دیده می شود.

اختلال دو قطبی

اختلال دو قطبی یک اختلال خلق و خویی است که حدودا یک درصد جوانان جامعه را تحت تاثیر قرار می دهد. اختلال دو قطبی معمولا در نوجوانان پیدا می شود ولی در موارد نادر در کودکان هم دیده شده است.

تشخیص زود هنگام مشکلات روانی و دسترسی به خدمات مناسب دو نکته بسیار مهم برای پیشگیری از این مشکل هستند. مطالعات نشان می دهند که درمان سریع منجر به بهبود این علائم می شوند.

اختلالات ارتباطی به دو دسته اختلال زبانی و تکلم تقسیم می شود.اختلالات زبانی عبارت اند از اختلال زبان بیانی و اختلال مختلط زبان بیانی-دریافتی. اختلالات مربوط به تکلم هم شامل اختلال در نظام آوایی و لکنت زبان می باشد.اختلال ارتباطی در بین کودکان نسبت به سایر اختلالات دوران کودکی از شیوع بالایی برخوردار است.

اختلالات ارتباطی شامل مشکلات مربوط به گفتار، زبان و ارتباطات است که مهارت های ارتباطی را از فرد سلب می کند. گفتار بر ایجاد صداهایی دلالت دارد که به افراد اجازه می دهد تا احساسات و نظرات خود را بیان کنند و شامل طرز گفتار (تلفظ)، روان بودن کلام، صدا و کیفیت طنین صدا می باشد. زبان به استفاده از سیستمی از نمادها اشاره دارد، همچون کلمات گفتاری، زبان اشاره، کلمات نگارشی و یا تصاویر که هر یک به نحوی به فرد کمک می کنند تا با دنیای اطرافش از طریق یک قانون مشخص ارتباط برقرار کند. ارتباطات نیز هرگونه رفتار کلامی و یا غیر کلامی گفته می شود که بر رفتار، ایده ها و نگرش فردی دیگر تأثیر بگذارد.

بیماری اختلالات ارتباطی ممکن است از یک لکنت زبان ساده تا استفاده از کلمات اشتباه در زبان و گفتار برای برقراری ارتباط را در بر گیرد. بیماری اختلالات ارتباطی مشخص شده شامل موارد زیر می شود: اختلالات زبانی، اختلالات صدا (گفتار)، اختلالات بینایی، اختلالات شنوایی و سایر اختلالات مشخص و نامشخص دیگر.

https://electero-motor.niloblog.com/p/6/

لکنت زبان

در این بیماری سلیس و روان بودن تکلم از بین رفته است. شخص فکر می کند روی گفتار خود تسلط و کنترل لازم را ندارد و در نتیجه دچار واکنش های رفتاری و عاطفی می گردد. ممکن است صداها بلوک شوند و کودک بخواهد حرف بزند ولی صدایی از گلویش خارج نشود و در نتیجه سکوت و یا وقفه ای در کلام رخ دهد، ممکن است تکلم با مکث های طولانی، تکرار یک حرف (مثل: گُ گِ گل) یا یک سیلاب (مثل: وی – وی – ویدیو) یا طولانی شدن و کش آمدن یک حرف (مثل: م م م م مریض) خود را نشان دهد، ممکن است تلاش های رفتاری زیادی را در زمان تکلم کودک ببینیم مثل پلک زدن، تکان دادن دست ها و سر، اداهای خاص روی صورت و …

گرچه گاهی کودکان طبیعی نیز دچار عدم روانی گفتار می شوند ولی این ناروانی کلام گذراست و در واحدهای بزرگتر زبانی رخ می دهد. مثلاً در سطح کلمه، عبارت و یا جمله.این، بیماری معمولاً بین سن ٧-٢ سالگی شروع می شود که اوج آن ۴-٣ سالگی است. شیوع آن یک درصد (١ ٪) می باشد. این اختلال معمولاً در دوره نوجوانی رو به بهبود می گذارد و شیوع آن کاهش می یابد. لکنت زبان در پسران شایع تر از دختران است. پسران سه برابر دختران به این بیماری مبتلا می شوند. نسبت مرد به زن با افزایش سن افزایش می یابد. که این نشان دهنده درجه بهبودی بیشتر در دختران است.

استرس و اضطراب علیرغم تصور عمومی ایجاد کننده این بیماری نیست ولی می تواند آن را تشدید کند.زمانی که این کودکان برای حرف زدن تحت فشار قرار می گیرند یا استرس و اضطرابی به آنها وارد می شود، لکنت زبان آنها شدت می یابد. در نتیجه لکنت زبان بیماری است که شدّت آن از یک موقعیت به موقعیت دیگر متفاوت است. کاهش استرس در زمان صحبت کردن به کاهش حملات لکنت زبان کمک می کند اما استفاده از داروهای ضد اضطراب تأثیر اصلی در درمان ندارد. به نظر می رسد این بیماران به دو دسته تقسیم می شوند. در یک دسته کودکانی قرار می گیرند که پیش آگهی بهتری دارند و قادرند تکنیک های غلبه بر این مشکل را بیاموزند و آنها را استفاده کنند و در موارد دیگر، کودکانی هستند که مشکل آنها به درمان پاسخ کمتری می دهد.

گفتاردرمانی در این کودکان هم به روان و سلیس صحبت کردن کمک می کند و هم کمک می کند تا کودک با اضطراب، تنش و اجتناب کمتری وارد مکالمه و گفتگو گردد از آنجا که لکنت زبان یک بعد قوی بیولوژیک و ارثی دارد، روان درمانی به تنهایی درمان مؤثری برای آن نیست، گرچه ممکن است به کاهش اضطراب، تطابق بهتر و افزایش اعتماد به نفس کودک کمک مؤثری نماید.

گر چه علت لکنت زبان دقیقاً مشخص نمی باشد، به نظر می رسد مجموعه ای از عوامل مانند آسیب پذیری و استعداد بیولوژیک، تقاضاها و درخواست های محیطی و مشخصات سرشتی و ذاتی فرد در ایجاد آن نقش داشته باشد.

اختلال تلفظ

اختلال تلفظ، شایع‌ ترین نوع مشکلات ارتباطی است که در آن تولید صداهای تکلمی با سطح رشدی و تکاملی کودک متناسب نیست، کودک نمی‌تواند آنگونه که از سن وی انتظار می‌رود تلفظ شمرده و صحیحی از کلمات ارائه نماید و گفتارش نسبت به میزان کلامی که در موقعیتی خاص تولید می‌کند یا جملاتی که می‌گوید، زیاد قابل فهم نیست.

ضمن اینکه کودک ممکن است نوک زبانی صحبت کند یا بعضی از حروف و صداها را حذف نماید، برای مثال؛ به جای عروسک بگوید عووسک، به جای نادر؛ نار، یا شیرینی را شیینی تلفظ کند، یا ممکن است حرفی را جایگزین حرف دیگر کند، مثل؛ به جای گربه بگوید دُربه.

لالی انتخابی

نقص در صحبت کردن در یک یا چند موقعیت ارتباطی است. معمولاً کودک از صحبت کردن در موقعیت هایی مثل مدرسه، اجتماعات و با بزرگسالان خارج از خانه اجتناب می کند، علیرغم آنکه در داخل خانه با خواهر و برادرها و حداقل با یکی از والدین صحبت می کند. سکوت کودک بیشتر نشان دهنده امتناع کودک از صحبت کردن است تا ناتوانی او برای صحبت کردن، هر چند که سایر اختلالات زبانی و تکلمی ممکن است همراه با این بیماری دیده شوند ولی به حدی نیست که باعث فقدان کلام کودک گردند. این کودکان علیرغم امتناع از صحبت کردن، معمولاً به نظر می رسد که به برقراری ارتباط علاقمند هستند و در موقعیت هایی که صبحت نمی کنند ممکن است تلاش کنند تا با استفاده از ژست و حالات صورت‌، تکان دادن سر، نگاه یا سخن های تک سیلابی و زمزمه و یا نجوا با دیگران ارتباط برقرار کنند.

این کودکان در موقعیت هایی که صحبت می کنند ممکن است کاملاً پرحرف باشند شروع آن بین ٨-٣ سالگی است هرچند شایع ترین زمان شروع، هنگام ورود به مدرسه است. با وجود این شروع ممکن است پس از ١٢ سالگی نیز باشد.

برعکس سایر اختلالات زبان و گفتار در دختران شایع تر از پسران است عده زیادی از این کودکان در طی ماه ها و سال ها بهبود می یابند. بهبودی معمولاً قبل از ١٠ سالگی رخ می دهد و پیش آگهی برای کودکان بالای ١٢ سال بدتر می شود. تصور نمی شود عوامل بیولوژیک نقش مهمی در علت شناسی آن داشته باشند بیشتر به نظر می رسد مسائل بین فردی و خانوادگی در این میان نقش بازی می کنند.

عواملی چون: موقعیت های خانوادگی منزوی، حداقل یک والد بسیار خجالتی و کم ارتباط، خانواده در هم ریخته، بستری شدن در بیمارستان، جدایی مهم از خانواده، آسیب های فیزیکی مثل آسیب های دهانی، بدرفتاری با کودک و آزار جنسی، وابستگی زیاد به مادر علت شناسی مطرح شده اند.

گفتار درمانی

گفتار درمانی در کودکان دارای لُکنت زبان هم به روان و سلیس صحبت کردن وی کمک می‌کند و هم باعث می‌شود با اضطراب، تنش و کناره‌ گیری کم تری وارد مکالمه و گفتگو شوند و از آنجا که لکنت زبان یک بُعد قوی بیولوژیک و ارثی دارد.

روان‌ درمانی به تنهایی موثر نیست، اگرچه ممکن است به کاهش اضطراب، تطابق بهتر و افزایش اعتماد به نفس کودک کمک کند. نکته قابل توجه این است که علت لُکنت زبان بطور دقیق مشخص نیست، ولی بنظر می‌رسد مجموعه‌ای از عوامل مانند؛ آسیب پذیری و استعداد بیولوژیک، تقاضاهای محیطی و مشخصات سِرِشتی و ذاتی فرد در ایجاد آن نقش ایفا می‌کنند.

پاره شدن پرده گوش، ایجاد یک حفره یا چاک در پرده ی گوش یا پرده ی صماخ است. پرده ی صماخ یک بافت نازک است که گوش میانی و کانال گوش خارجی را جدا می کند. زمانی که امواج صوتی وارد گوش می شود، این پرده به لرزه در می آید. این لرزش در استخوان های گوش میانی جریان می یابد. همین لرزش، عامل شنیدن صداهای مختلف است در نتیجه اگر پرده ی گوش آسیب ببیند، شنوایی شما با اشکال مواجه می شود.

منظور از پارگی پرده گوش وجود سوراخ، پارگی در پرده گوش یا غشای تیمپانیک است. غشای تیمپانیک بافت نازکی است که گوش میانی را از حفره گوش بیرونی جدا می کند. این غشا با ورود امواج صوتی به داخل گوش به ارتعاش در آمده و سپس با استفاده از استخوان های گوش میانی به مسیر خود ادامه می دهد. چون این ارتعاشات به شما کمک می کند تا صداها را بشنوید، در صورتی که پرده گوش دچار آسیب دیدگی شود بدون شک شنوایی شما نیز دچار مشکل خواهد شد. پارگی پرده گوش را با نام سوراخ شدن پرده گوش نیز می شناسند. در موارد نادری عارضه پارگی پرده گوش ممکن است به کم شنوایی دائمی فرد منجر شود.

https://electero-motor.niloblog.com/p/5/

علل پارگی پرده گوش

عفونت

علت اصلی و رایج بروز پارگی پرده گوش، عفونت است.

احتمال ابتلای کودکان به عفونت گوش بسیار بیشتر از بزرگسالان بوده و علت آن نیز به جمع شدن بیشتر مایعات در پشت پرده گوش باز می گردد.

فشار مایع جمع شده در پشت پرده گوش ممکن است باعث شکستن و پارگی غشای تمپانیک گوش فرد شود.

تغییرات فشار

فعالیت های دیگری نیز هستند که انجام آن ها هم ممکن است باعث سوراخ شدن گوش شوند.

نام دیگر پارگی که بر اثر فشار بیرون گوش و نامیزان بودن فشار داخل و خارج گوش اتفاق می افتد، باروتروما است.

فعالیت های دیگری که ممکن است باعث بروز باروتروما شود شامل موارد زیر می شود:

غواصی

امواج شدید

پرواز با هواپیما

رانندگی در ارتفاعات

ضربه شدید یا مستقیم به گوش

اتفاقات زیر می تواند پارگی پرده گوش را ایجاد کنند:

ضربه خوردن به گوش یا وارد شدن فشار ناگهانی به آن؛

آسیب دیدن در حرکت های ورزشی؛

تصادفات رانندگی.

واردکردن هر شی مانند گوش پاک کن، ناخن بلند یا مداد و خودکار اگر از حد معمول بگذرد، می تواند به پرده ی گوش آسیب بزند.

ترومای صوتی یا آسیب رسیدن به گوش بر اثر صداهای بسیار بلند می تواند به پرده ی گوش آسیب بزند. با وجود این، مواردی شبیه این، زیاد رایج نیست.

علائم پارگی گوش

در صورت بروز پارگی گوش، درد اولین علامتی است که خودش را نشان خواهد داد. برای بعضی از افراد درد بسیار شدید و آزار دهنده خواهد بود. دردی که ممکن است تمام طول روز باقی مانده و دائماً کم یا زیاد شود.

معمولاً گوش بعد از برطرف شدن درد، شروع به تخلیه خودش می کند. در این وضعیت ممکن است آب، خون یا چرک از گوش آسیب دیده خارج شود. پارگی گوشی که ناشی از عفونت گوش میانی باشد، خودش را با خون ریزی نشان خواهد داد. عفونت های گوش بیشتر در کودکان و نوجوانان اتفاق افتاده و بزرگسالان فقط در اثر سرماخوردگی، آنفولانزا یا قرار گرفتن در محیط های آلوده دچار عفونت گوش شوند.

گوش آسیب دیده ممکن است دچار کم شنوایی شود و شما قدرت شنوایی را برای مدت کوتاهی از دست دهید. البته عارضه تینیتوس نیز ممکن است برایتان پیش بیاید و دائماً صدای زنگ یا وز وز داخل گوش خود شنیده یا حتی سرگیجه داشته باشید.

درمان پزشکی پارگی پرده گوش

درمان پاره شدن پرده گوش معمولا برای بهبود یا کاهش درد و کم کردن یا از بین بردن عفونت است.

پچینگ یا وصله کردن: اصطلاح «پچینگ» به معنای قراردادن یک لایه ی نازک مثل وصله روی پرده ی گوش است. اگر پرده ی گوش، خودبه خود ترمیم نشود، پزشک از این روش استفاده می کند. در این روش، پزشک، صفحه ای نازک و مخصوص را روی پارگی این غشا قرار می دهد. این وصله، غشای پرده ی صماخ را تحریک می کند که مجددا رشد کند و پیوند بخورد.

آنتی بیوتیک ها: آنتی بیوتیک، عفونت ها را از بین می برد که ممکن است این عفونت ها عامل پارگی پرده ی گوش باشد. این داروها از بروز عفونت های جدید پیشگیری می کنند؛ عفونت هایی که ممکن است ناشی از «پرفوراسیون» باشد. پزشک شما ممکن است آنتی بیوتیک های خوراکی یا قطره گوش تجویز کند. حتی ممکن است هر دو را برای تان تجویز کند.

جراحی: در موارد نادر، ممکن است لازم باشد که حفره پرده گوش، کاملا ترمیم شود. ترمیم جراحی پرده گوش، «تمپانوپلاستی» نام دارد. در جریان «تمپانوپلاستی»، جراح بافت هایی از سایر نواحی بدن برمی دارد و به پارگی و حفره ی پرده ی گوش پیوند می زند.

تمپانومتری، که در آن دکتر یک سنجاقک سنج را در گوش شما قرار می دهد تا واکنش گوش شما را به تغییرات فشار تست کند.

در آخرین مرحله پزشک ممکن است شما را به متخصص گوش، بینی یا گلو راهنمایی کند.

درمان خانگی پارگی پرده گوش

با استفاده از گرم کردن و مسکن ها می توانید درد پارگی گوش را تا حد زیادی کاهش دهید.

کافی است روزی چند بار کمپرس آب گرم روی گوش خود قرار دهید.

با فین نکردن در طول دوره درمان می توانید به بهبود سریع تر گوش خود کمک زیادی کنید، فقط در صورت ضرورت این کار را انجام دهید. همچنین با نگه داشتن نفس و بستن بینی و فین کردن نیز می توانید فشار داخل گوش ها آن ها را تمیز کنید. اما ناگفته نماند که افزایش فشار به گوش ها باعث ایجاد درد زیاد و کند شدن روند درمان پرده گوش تان خواهد شد.

تا حد امکان بدون مشورت یا توصیه پزشک از قطره های بدون نسخه موجود در داروخانه ها استفاده نکنید.

در صورتی که پرده گوش پاره شده باشد، مایع این قطره ها تا اعماق گوشتان فرو رفته و می تواند عواقب جبران ناپذیری به همراه داشته باشد.

بیشتر کودکان در سال‏های اول زندگی‎شان سرخک را تجربه می‎‌کنند. یک بیماری که با لکه‌های پوستی قرمز و تب و التهاب خودش را نشان می‌دهد. سرخک یک بیماری ویروسی بسیار مسری است که از طریق آب دهان، بینی و به طور کلی مایعات مخاطی بدن و تنفس منتقل می‏شود. اما آیا سرخک خطرناک است؟ چطور باید از بچه‎هایی که سرخک می‏‎گیرند مراقبت کنیم؟

سرخك یك بیماری عفونی و مسری است كه توسط ترشحات تنفسی گسترش پیدا می‌كند.بیماری بیشتر در اطفال خردسال دیده می‌شود،شاید بیشتر كودكان قبل از ورود به كودكستان به این ناخوشی مبتلا شده باشند ولی این احتمال وجود دارد كه عده‌ای در دوران كودكستان یا دبستان به آن مبتلا ‌شوند.سرخك در كودكان خردسال (از 6 ماهگی تا 2 سالگی) سبك‌تر است،ولی بعد از آن بصورت شدیدتری بروز می‌كند.

ریشه سرخک کودکان چیست؟

سرخک یا سرخجه، یک بیماری ویروسی کودکان است. این بیماری را یک ویروس آر.ان. آ از خانواده پارامیکسوویریده  ایجاد می‌کند. سرخک به شدت واگیردار است، تا جایی که حتی از طریق تنفس منتقل می‌شود. سرخک واکسن دارد اما هنوز در بسیاری از نقاط دنیا قربانی می‏گیرد.  وقتی کودکی که مبتلا به سرخک است در فضایی سرفه یا عطسه کند (یا حتی حرف بزند) ویروس این بیماری به هوا منتقل می‌شود. ویروس سرخک حتی می‌تواند روی میز، صندلی یا پتو بنشیند و با لمس به بدن بقیه افراد منتقل شود و نوزادان، کودکان و حتی بزرگسالان را درگیر کند.

https://electero-motor.niloblog.com/p/4/

اگر کودک واکسن سرخک را زده است، شما نباید نگران بیماری سرخک باشید

این بیماری با تب، آبریزش از بینی و سرفه شروع می شود.

در زمانی که این علائم ناپدید شوند، بثوراتی در تمام بدن ظاهر می شود.

بیشتر کودکان بعد از دو هفته بهتر می شوند، اما در برخی دیگر ذات الریه و یا دیگر مشکلات ظاهر می شود.

سرخک در کودکان و نوزادان چه علائمی دارد؟

سرخک یک مرحله نهفته دارد و بعد از آن علائمش را به شدت نشان می‌دهد. علائم اولیه بیماری، حدود ده روز تا دو هفته بعد از ورود ویروس به بدن شروع می‎شوند. این علائم معمولا تب، آبریزش بینی، قرمزی چشم‎ها و وجود لکه‎های ریز سفید در داخل دهان هستند. چند روز بعد از این‌ها، روی پوست آرام آرام از لکه‌های قرمز پر می‌شود. این لکه‎ها ابتدا روی صورت و گردن کودک به وجود می‎آید و کم کم کل بدن را می‎پوشانند. مرحله دوم تب و گلودرد و علائم خفیف شبیه به سرماخوردگی است و مرحله سوم برون‌ریزی شدید پوستی، در مرحله چهارم یعنی انتقال، کودک دیگر نشانه بالینی ندارد اما هنوز می‌تواند بیماری را منتقل کند.

علائم بیماری

علائم سرخك در بچه‌ها معمولا با تب شروع می‌شود،آبریزش شدید بینی،قرمزی چشم‌ها و ریزش اشك از علائم مهم دیگر آن هستند.بعد از چند روز ممكن است یك دانه یا لكه كه نشانه سرخك است در دهان ظاهر شود.بعد از 2 روز بثورات پوستی سرخك بتدریج روی صورت و گردن بیمار ظاهر می‌شود و پشت بیمار را هم می‌گیرد سپس دانه‌های سرخك بازوها و دست‌ها و در نهایت پاهای بیمار را فرا می‌گیرد.

دانه‌های سرخك در ابتدا بصورت لكه‌های قرمز و صاف هستند،اما ممكن است بصورت یك برآمدگی كوچك در بیاید.همینطور كه بثورات ظاهر می‌شوند تب نیز بالاتر می‌رود و گاهی اوقات تا 5/40 درجه سانتیگراد هم می‌رسد.دانه‌ها ممكن است خارش دار نیز بشوند.ممكن است تهوع،استفراغ،اسهال و تورم غدد لنفاوی در سرخك دیده شود.بروز سرفه در كودك مبتلا به سرخك می‌تواند بسیار ناراحت‌كننده باشد.

آیا سرخک درمان می‌شود؟

سرخک هنوز درمان مشخصی ندارد چون علائمش حتما برای رفع شدن، باید دوره کامل خود را طی کنند (دو تا سه هفته). علاوه بر این، بهترین درمان برای سرخک جلوگیری است. پس حتما واکسن سرخک نوزادتان را بزنید و محیط‎های شلوغی که به آن جا رفت و آمد دارید را کنترل کنید. مثلا مهمانی‎ها، اتوبوس و وسایل نقلیه عمومی یا در کودکان بزرگ‌تر، مهدکودک. اگر یکی از بچه‎ها در مهدکودک فرزند شما سرخک گرفته، بهتر است تا پایان بیماری‌اش فرزندتان را در خانه نگه دارید. همچنین کودکانی که کمبود ویتامین آ دارند، علائم سرخک را شدیدتر و دردناک‌تر تجربه می‌کنند. هویج، لبنیات و زرده تخم‌مرغ را در برنامه غذایی خانواده‌تان بگنجانید.

انتقال بیماری

سرخك، بسیار مسری است.این بیماری قبل از پیدایش علائم بطور واضح و كامل نیز مسری است. یك یا دو روز قبل از بروز دانه‌های قرمز پوستی،بیماری از طریق تنفس قابل انتقال است،ولی در دوران پوسته‌ریزی قابل سرایت نیست.در صورتی كه علائم سرخك در كودكی ظاهر شود،بهتر است تا 16 روز از ورود آنان به مدرسه جلوگیری شود تا احتمال سرایت به دیگران كاهش یابد.

سرخک می‌تواند خطرناک باشد؟

اگر کودک یا نوزاد واکسن سرخک را دریافت کرده باشد، این بیماری علامتی بیشتر از چند روز سرخی و گلودرد ندارد. ممکن است در اثر این علائم نوزاد کمی بی‌قرار شود، در این صورت پزشک برای پایین آوردن تب از داروهایی مثل استامینوفن یا ایپوبروفن استفاده می‌کند. همچنین عفونت گوش در سرخک رایج است که برای آن هم با مشورت دکتر پوست می‌توانید به فرزندتان آنتی بیوتیک بدهید. علاوه بر این در دوران ابتلا به سرخک به دلیل تب و عرق، آب بدن از دست می‌رود. پس بهتر است کودک را تشویق کنید که استراحت کند و در طول روز با آب، آبمیوه و انواع دمنوش‌ها آب بدنش را به میزان عادی برگردانید. کودکانی که سرخک می‌گیرند معمولا به دلیل حساسیت چشمی به نور زیاد یا تلویزیون حساس می‏‎شوند پس حتی اگر دوست دارند که تلویزیون ببینند، در ساعات تماشای تلویزیون یا بازی با موبایل محدودیت قائل شوید.

فرض کنید کودک شما مدام در حال بازی کردن و دست زدن به گوش خود است. این حرکات با دردها و گریه‌های مداومی همراه است. در این شرایط چه فکری می‌کنید؟ آیا کودک در حال دندان درآوردن است؟ آیا این مورد می‌تواند نشان دهنده عفونت گوش باشد؟

زمانی که کودک شما سرما می‌خورد، عفونت گوش یکی از رایج ترین اختلالاتی است که در کودک بروز خواهد کرد. حقیقت تلخ این است که بیش از ۸۰ درصد کودکان تنها زمانی درمان می‌شوند که در سن ۴ سالگی قرار دارند و تقریبا بیش از نیمی از کودکانی که از عفونت گوش رنج می‌برند زیر ۳ سال هستند.

اولین زمان عفونت گوش تقریبا بین ۶ و ۲۴ ماهگی قرار دارد. پس توجه ویژه به نشانه‌های موجود می‌تواند به والدین کمک کند بیماری و عفونت را زودتر تشخیص دهند و به فکر درمان آن باشند.

https://electero-motor.niloblog.com/p/3/​

 عفونت گوش کودکان بیماری بسیار شایعی است. کودکان همیشه مستعد ابتلاء به این بیماری می باشند. آنها تقریبا از هر سه بار كه دچار سرماخوردگی می‌ شوند، در دو مورد آن به عفونت گوش نیز مبتلا می شوند. کودکان بیشتر از بزرگسالان مستعد ابتلا به عفونت گوش هستند زیرا کانال گوش آن ها کوچکتر است و مایعات را به درستی تخلیه نمی کند. علاوه بر این سیستم ایمنی کودک نابالغ و ضعیف است و به همین دلیل احتمال ابتلا به عفونت گوش در کودکان افزایش می یابد. به طور کلی سه نوع عفونت گوش وجود دارد. این تقسیم بندی بر اساس محلی که این عفونت ها ایجاد می شوند تعیین شده است که شامل گوش داخلی، میانی یا خارجی است و در هر کدام از این قسمت ها ممکن عفونت ایجاد شود. عفونت نواحی مختلف گوش علامت مخصوص به خود را نشان می دهد.

چرا کودکان در معرض عفونت گوش قرار می‌گیرند؟

خوب باید توجه داشته باشید که عفونت گوش در کودکان زمانی رخ می‌دهد که مایع در گوش میانی گیر می‌کند (یک فضای پر شده از هواست که پشت پرده گوش قرار دارد) و توسط باکتری یا ویروس عفونی می‌شود.

این موضوع بیشتر زمانی رخ می‌دهد که لوله استاش (گوش میانی بوسیله لوله باریکی که شیپور یا لوله استاش نامیده می‌شود به پشت بینی متصل شده است) مسدود می‌گردد.

معمولا این مسدودشدگی به خاطر تورم یا گرفتگی ایجاد می‌شود که در اثر سرماخوردگی به وجود آمده است. به همین خاطر است که عفونت گوش معمولا زمانی بروز می‌کند که کودک دچار سرماخوردگی شده است. آلرژی و حساسیت نیز می‌تواند باعث عفونت گردد و سپس لوله استاش را مسدود نماید.

آناتومی نیز یک فاکتور اصلی در این موضوع محسوب می‌شود. لوله استاش کودک کوتاه‌تر و با زاویه کمتر است. این موضوع بدین معنی است که مایع و میکروب‌ها بیشتر در گوش میانی به دام می‌افتند. علاوه بر این، سیستم ایمنی بدن کودک در حال توسعه است و همین امر باعث می‌شود سریع تر در معرض بیماری قرار گیرد.

علل عفونت گوش

پوست نقش محافظ در برابر باکتری ها و قارچ ها در کانال گوش و گوش بیرونی را ایفا می کند. اما هنگامی که این حفاظ پوستی که مانند سد دفاعی است از بین برود، باکتری ها یا قارچ ها می توانند به گوش حمله کنند و باعث عفونت گوش در کودک شناگر شوند. این نوع عفونت به بیماری عفونت گوش شناگر یا عفونت گوش خارجی نیز معروف است که در اثر وجود رطوبت بیش از حد در مجرای گوش یا وارد شدن جسم خارجی به اعماق کانال گوش ایجاد می شود.

شنا یا دوش گرفتن باعث تغییر حالت اسیدی کانال گوش می شود و باعث می شود تا باکتری ها یا قارچ ها بتوانند به گوش حمله کنند. همچنین پوست کانال گوش یا مجرای داخل گوش ممکن است دچار خراشیدگی شود و یا بر اثر استفاده از گوش پاک کن یا سایر اشیا آسیب ببیند. مواد شیمیایی هم ممکن است باعث تحریک پوست و ترک خوردگی آن در کانال گوش شود و احتمال عفونت گوش کودک را افزایش دهد.

علائم عفونت گوش بیرونی

عفونت گوش کودکان ممکن است به دلیل شنا کردن باشد. عفونت گوش بیرونی در شناگران معمولاً با درد همراه است که طی یک یا دو روز اول بعد از عفونت شروع می شود و به خصوص هنگام لمس یا کشیده شدن گوش درد شدیدتر می شود. علائم عفونت گوش شناگر شامل موارد زیر است:

درد گوش (تقریباً همیشه فقط یک گوش را درگیر می کند)

خارش مجرای گوش

قرمزی گوش خارجی

تورم در کانال گوش

ترشح مایع یا چرک از گوش که ممکن است به رنگ روشن، سفید، زرد یا گاهی اوقات همراه با خونریزی وبوی ناخوشایند باشد

لخته شدن چرک ها و بسته شدن مجرای ورودی گوش

اختلال در شنوایی

زنگ زدن گوش (وزوز گوش) و سرگیجه یا احساس دوران (سرگیجه)

احساس پر بودن یا سنگین بودن گوش

درد در صورت یا گردن

تورم غدد لنفاوی

والدین چگونه می‌توانند عفونت گوش را تشخیص دهند؟

از آنجایی که کودکان و نوزادان هنوز مهارت‌های زبانی کافی را برای بیان احساسات و دردهای خود ندارند، تشخیص عفونت گوش بسیار دشوار خواهد بود.

کودکانی که سن بیشتری دارند می‌توانند نشانه های موجود را بیان کنند. در این شرایط راحت تر می‌توان وجود بیماری را تشخیص داد. اما نوزادان قادر به انجام اینکار نیستند.

خوب حالا سوال اینجاست که والدین چگونه می‌توانند عفونت گوش در نوزادان را تشخیص دهند؟ به طور کلی تب بالای ۱۰۲ درجه فارنهایت یکی از نشانه‌های اصلی عفونت گوش محسوب می‌شود.

اگرچه استفاده از آنتی بیوتیک برای درمان عفونت گوش رایج است اما امروزه بیشتر متخصصان تلاش می‌کنند استفاده از این گزینه را به مراحل نهایی کار بسپارند. در بیشتر موارد، رویکرد صبر و انتظار می‌تواند موثر باشد.

مطالعات و تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد که ۸۰ درصد مواقع، کودک بدون آنتی بیوتیک بهتر خواهد شد. این موضوع بدین خاطر است که یک سوم عفونت‌های گوش به خاطر ویروس ایجاد می‌شود که استفاده از آنتی بیوتیک در این شرایط بی تاثیر است. برخی از عفونت‌هایی که در اثر وجود باکتری ایجاد می‌گردد نیز به خودی خود درمان خواهند شد.

با این وجود، مقدار مشخصی از آنتی بیوتیک می‌تواند از توسعه و رشد باکتری جلوگیری کند. البته تشخیص استفاده از آنتی بیوتیک بر عهده پزشک متخصص است. در برخی از موارد نیز کودک شما بر اساس فاکتورهای متعددی همچون سن و شدت نشانه‌های موجود باید با آنتی بیوتیک درمان شود.

https://electero-motor.niloblog.com/p/2/

در کودکانی که کمتر از ۲ سال دارند تقریبا همه افراد با مصرف آنتی بیوتیک موافق هستند. زیرا در این افراد مهارت گفتاری هنوز توسعه پیدا نکرده است و کودک نمی‌تواند عفونت و درد گوش را به وضوح بیان کند. در چنین مواردی عفونت گوش ممکن است به موارد حادتری همچون از دست دادن شنوایی منجر شود.

در کودکانی که بیشتر از ۲ سال سن دارند می‌توان گزینه صبر و انتظار را انتخاب کرد. البته اگر نشانه‌ها شدید باشد باید درمان مناسب اتخاذ گردد. بنابراین اگر کودک شما سالم است، تب بالایی ندارد و درد گوش زیاد ازار دهنده نیست، پزشک سعی خواهد کرد ۴۸ تا ۷۲ ساعت منتظر بماند تا مطمئن شود شرایط بهبود پیدا می‌کند.

ممکن است نشانه‌های موجود در دو یا سه روز به حالت طبیعی باز نگردد اما در این بازه زمانی نشانه‌ها بهبود پیدا می‌کند. اگر چنین اتفاقی نیافتاد، پزشک آنتی بیوتیک تجویز می‌کند.

چه کودک شما آنتی بیوتیک دریافت کرده باشد و چه دریافت نکرده باشد باید چند هفته بعد دوباره به پزشک مراجعه کنید تا مطمئن شوید عفونت به طور کلی از بین رفته است.

در بیشتر موارد عفونت به خوبی درمان می‌شود. با اینحال در برخی از موارد کودک عفونت تکراری گوش را خواهد داشت که در چنین شرایطی باید با یک پزشک متخصص مشورت گردد. او ممکن است از لوله‌های تهویه استفاده کند و آن را در داخل گوش کودک بگذارد. این گزینه برای جلوگیری از تجمع مایع در گوش کودک مورد استفاده قرار می‌گیرد. در برخی از کودکان، مایع ممکن است در گوش میانی باقی بماند.

این مایع کودک را در معرض عفونت‌های بعدی قرار نمی‌دهد اما می‌تواند باعث از دست رفتن شنوایی شود و با توسعه مهارت‌های زبانی تداخل ایجاد کند. اگر کودک شما ۵ یا ۶ عفونت در سال دارد یا بیشتر از سه ماه مایعی در پشت پرده گوش وجود دارد، ممکن است استفاده از این لوله مفید باشد.

تشخیص عفونت گوش کودک

تشخیص عفونت گوش کودک با معاینه داخل گوش و با استفاده ازابزاری به نام اتوسکوپ انجام می شود. پرده گوش در حالت سالم به طور طبیعی دارای رنگ صورتی مایل به خاکستری است که در تصویر زیر نشان داده شده است. پرده گوش سالم شفاف و صاف است، در حالی که پرده گوش آلوده متورم و قرمز رنگ است. پزشک همچنین ممکن است یک معاینه به وسیله تمپانومتری انجام دهد، که با استفاده از آن چگونگی پاسخ گوش به تغییر فشار هوا در داخل گوش را اندازه می گیرد. آزمایش شنوایی سنجی نیز یکی از روشهای متداول برای تشخیص عفونت گوش کودک است، به خصوص برای کودکانی که در هر دو گوش آنها مایعات تجمع کرده است. در صورتی که علائم مربوط به مشکلات ایمنی هم مشاهده شود پزشک انجام آزمایش خون را نیز برای بررسی های دقیق تر تجویز می کند.

پیشگیری از عفونت گوش کودک

هیچ ضمانتی برای این موضوع وجود ندارد اما دنبال کردن مراحل زیر می‌تواند مفید باشد:

تغذیه با شیر مادر: مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که شش ماه تغذیه با شیر مادر می‌تواند از کودک در برابر بیماری‌های مختلف محافظت کند.

ترک سیگار: سیگار می‌تواند گوش کودک شما را دچار اختلال کند. در چنین شرایطی مخاط از فضای گوش میانی عبور نمی‌کند و باعث ایجاد عفونت می‌شود.

واکسینه کردن کودک: مطالعه انجام شده در سال ۲۰۰۷ نشان می‌دهد که واکسینه کردن کودکان می‌تواند در برابر باکتری‌های پنوموکوکی محافظت کننده باشد.

این باکتری باعث ایجاد عفونت،مننژیت و سایر بیماری‌ها می‌گردد. این مطالعه نشان می‌دهد که واکسینه کردن کودکان می تواند از بروز عفونت گوش جلوگیری کند. با این وجود، واکسن تنها برای طیف خاصی از باکتری‌ها مفید است.

اگر ممکن است از فرستادن کودک به مهد کودک خودداری کنید. مطالعات نشان می‌دهد که حضور طولانی مدت کودک در مهد کودک موجب بروز عفونت در گوش می‌شود. اگر مجبور به انجام اینکار هستید، سعی کنید مهدکودکی را انتخاب کنید که افراد کمتری در آن حضور دارند.

زمانی که کودک در حالت درازکشیده قرار دارد اجازه ندهید از بطری آب بنوشد: سر کودک به هنگام نوشیدن مایعات باید بالاتر از شکم او قرار داشته باشد. در این شرایط مایع از لوله استاش به داخل گوش میانی عبور نمی‌کند.

در مورد آلرژی و مواد حساسیت زا هوشیار باشید: اگر فکر می‌کنید دلیل ایجاد عفونت در کودک شما به خاطر آلرژی است، سعی کنید مواد حساسیت زا را حذف کنید.

علائم عفونت گوش داخلی

علائم عفونت گوش داخلی زود شروع می شوند و ممکن است تا چند روز اول خیلی شدید باشند. علائم عفونت گوش داخلی شامل موارد زیر می شوند:

سرگیجه

حالت تهوع

از دست دادن شنوایی

سرگیجه (سرگیجه با احساس حرکت دورانی دور سر)

وزوز گوش (زنگ زدن یا صدا در گوش)

مشکل در تمرکز چشم

کاهش درد گوش نوزاد

برای تسکین درد در کودکان، ممکن است پزشک استامینوفن یا ایبوپروفن را تجویز کند. به خاطر داشته باشید که برای تسکین درد گوش نباید خودسرانه چیزی را مصرف کنید.

استفاده خودسرانه از قطره گوش نیز می‌تواند خطرناک باشد. همچنین زمانی که کودک شما دچار عفونت گوش شده است بهتر است پرواز با هواپیما را لغو کنید زیرا تغییر در فشار هوا می‌تواند درد گوش را بدتر کند یا حتی پرده گوش را پاره نماید.

پارگی پرده گوش در اثر عفونت گوش

هنگامی که تجمع مایعات در گوش میانی زیاد شود فشار حاصل از آن، مطابق شکل زیر، می تواند به پرده گوش آسیب وارد کرده و آن را پاره کند. زمانی که پرده گوش پاره می شود، مایع قهوه ای، زرد یا سفید از گوش خارج می شود. گاهی اوقات وقتی که پرده گوش پاره می شود، درد سریعا متوقف می شود زیرا فشار از روی آن برداشته شده است.

علائم پارگی پرده گوش

پارگی پرده گوش می تواند شامل علائم متعددی باشد که شبیه علائم عفونت گوش کودک است. با این حال، شایع ترین علامت پارگی پرده گوش احساس ناراحتی در گوش و شنیده شدن صدای  خروج هوا از گوش هنگام فین کردن می باشد. موارد زیر سایر علائم مربوط به پارگی پرده گوش است:

افزایش یا توقف ناگهانی درد در گوش

خروج مایعات و ترشحات از گوش که ممکن است خون آلود، شفاف یا شبیه چرک باشند

سر و صدای گوش یا وزوز

کم شنوایی که ممکن است جزئی باشد و یا ناشنوایی کامل

عفونت گوش متناوب و دوره ای گوش

ضعف در ماهیچه های صورت یا سرگیجه

آبله مرغان یک بیماری رایج در بین کودکان است. بالاخص افرادی که زیر سن 12 سالگی هستند. آبله مرغان در سراسر بدن بصورت نقطه هایی مثل تاول های خارش دار دیده می شود و علائم آن شبیه با علائم آنفولانزا میباشد. این علایم معمولاً بدون درمان بهبود می یابد. ولی به علت عفونت بسیار مسری است. بچه های مبتلا باید تا زمانیکه علایم این بیماری التیام نیافته در منزل بمانند و استراحت کنند.

آبله مرغان در کودکان به وسیله ویروس زوستر آبله مرغان به وجود می آید. کودکان را میتوان با تزریق واکسن آبله مرغان هم، مراقبت کرد. معمولاً در سنین 12 الی 15 ماهگی این واکسن تزریق می شود. مرکز کنترل و پيش‌گيري از بیماریها ( CDC)  توصیه می کند برای مراقبت بیش تر، از واکسن یادآوری در سنین 4 تا 6 سالگی استفاده کنند.(CDC) همچنين سفارش می کند به افراد 13 سال و مسن‌تر که تابحال هیچوقت آبله مرغان نگرفته اند و واکسن آبله مرغان نزده اند، دو نوبت با فاصله 28 روز یکبار واکسن تزریق کنند.

https://electero-motor.niloblog.com/p/1/​

این بیماری که علت بروز آن، ویروس «واریسلا زوستر» است، دانه‌های قرمزی روی پوست ایجاد می‌کند که ممکن است تعدادشان به ۵۰۰ عدد هم برسد. این بیماری معمولاً خفیف است و بهبود پیدا می‌کند، اما در مواردی نادر ممکن است مشکلاتی در بدن ایجاد کند که حتی منجر به مرگ بیمار بشود.

از زمانی‌که واکسن آبله‌مرغان ساخته شد، شیوع این بیماری بسیار کمتر شد. اما تا قبل از آن در آمریکا سالانه ۱۱۰۰۰ نفر از مبتلایان آبله‌مرغان به بیمارستان مراجعه می‌کردند و ۱۰۰ نفر از این بیماری جانشان را از دست می‌دادند.

علائم آبله مرغان در کودکان:

آبله مرغان در کودکان سبب قرمزی و خارشی پوست، ابتدا معمولاً در شکم یا پشت و یا صورت ایجاد می شود و بعد به تمام نقاط بدن گسترش می یابد. از جمله پوست سر، دهان، بینی، گوش ها، و اندام های تناسلی.

جوش های آبله مرغان اول به صورت نیشگون کوچک قرمز یا مانند جوش و یا نیش حشرات بنظر میرسد. درون جدار نازک تاول ها، مایع پرشده، گاهی دیواره تاول ها شکسته و ترک زخم باز می شود. و اثر های زخم به رنگ قهوه ای است. تاول های آبله مرغان معمولاً کم تر از یک چهارم اینچ عرض دارند و پایه تاول های آبله مرغان متمایل به قرمز میباشد . و علایم آن بیش از 2 تا 4 روز طول میکشد . در کودکانی که دچار ناراحتی های پوستی هستند، جوشها امکان دارد گسترده تر و شدید تر باشد، مثل:اگزما.

یک یا دو روز پیش از پدید آمدن جوش های آبله مرغان، برخی از کودکان دچار تب، درد شکم، گلو درد، سردرد شده یا احساس ضعف می کنند. این علایم امکان دارد از چند روز قبل اتفاق بیافتد. و تب در حدود( 37.7 و 38.8) درجه سانتیگراد باقی بماند. هر چند در مواردی هم امکان دارد درجه تب بالاتر باشد. در خردسالاناکثراً علائم بیماری آبله مرغان کم تر است و تاول های کمتری نسبت به بچه های بزرگ تر و بزرگسالان به وجود می آید . معمولاً آبله مرغان یک بیماری در حد میانگین است. ولی بعضی از نوزادان، نوجوانان و بزرگسالان را که سیستم ایمنی ضعیفتری دارند میتواند شدیدتر تحت‌تأثیر قرار دهد.

عوارض آبله‌مرغان

این بیماری در بسیاری از موارد عوارض ندارد، اما در بعضی از موارد باعث آلودگی باکتریایی بعضی از نواحی بدن مثل پوست، استخوان، شش، مفاصل و خون می‌شود. در بعضی از موارد بسیار نادر این ویروس مغز را آلوده می‌کند. درست است که این موارد نادر هستند، اما خطرات جدی را به دنبال دارند.

 واگیر دار بودن بیماری آبله مرغان:

آبله مرغان واگیر است از حدود دو روز پیش از پدید آمدن جوشها تا زمانیکه تمامی تاول ها التیام یابند. کودکی که آبله مرغان گرفته باید حدود یک هفته به مدرسه نرود و در منزل استراحت کند تا این که تمامی تاول ها خشک شود و بیماریش التیام یابد، درصورتی که شما مطمئن نیستید که فرزندتان برای برگشت به مدرسه درمان شده میتوانید از دکتر بپرسید. آبله مرغان بسیار مسری میباشد اغلب کودکان آبله مرغان را از خواهر یا برادری که الوده شده می گیرند. به جز افرادی که پیشتر این بیماری را گرفته اند و یا واکسن آبله مرغان تزریق نموده اند. علائم نشان دهنده آبله مرغان در ديگر کودکان، حدود 2 هفته پس از الوده شدن اولین فرزند صورت می گیرد.

پیشگیری از آبله‌مرغان

کسی که تا‌ به‌ حال یک‌بار به آبله‌مرغان مبتلا شده باشد، به‌احتمال نزدیک به صد در صد دیگر مبتلا نخواهد شد. اما برای افرادی که مبتلا نشده‌اند، واکسن آبله‌مرغان یکی از روش‌های موثر برای پیشگیری از ابتلا است. واکسن آبله‌مرغان در واقع نسخه‌‌ی ضعیف‌شده‌ی ویروس است. ویروس آبله‌مرغان در آزمایشگاه اصلاح یا تضعیف می‌شود. بدن در مقابل ویروس ضعیف شده قرار می‌گیرد و سیستم ایمنی در برابر ویروس مقاوم می‌شود.

بیش از ۹۹ درصد کودکان با واکسیناسیون، در مقابل آبله‌مرغان مقاوم می‌شوند. در بزرگسالان تزریق اول واکسن احتمال ابتلا به بیماری را تا ۷۸ درصد کاهش می‌دهد و این عدد در تزریق دوم به ۹۹ درصد می‌رسد.

۲ درصد از کودکان واکسینه شده، به آبله‌مرغان مبتلا می‌شوند. اما نشانه‌های آبله‌مرغان در آنها خفیف است و بیماری زودتر خوب می‌شود.

بسیاری از پدرها و مادرها سعی می‌کنند کودک خود را در معرض آبله‌مرغان قرار بدهند تا بیماری را بگیرد و در بزرگسالی نسبت به آن مقاوم باشد. اما خوب است بدانید دریافت واکسن آبله‌مرغان بهتر از این است که یک‌بار به آن مبتلا شویم.

نتایج بررسی‌های جدید محققان نشان می‌دهد قرار گرفتن دوباره در معرض ویروس آبله مرغان، خطر ابتلا به زونا را در بزرگسالی کاهش می‌دهد.

زونا یک بیماری ویروسی است که در نتیجه فعالیت دوباره ویروس "واریسلا"( آبله مرغان) بروز می‌کند. بعضی افراد معتقد هستند اگر کسی در دوران کودکی به آبله مرغان مبتلا شود و دومرتبه در معرض ویروس واریسلا قرار بگیرد، دچار بیماری زونا نمی‌شود. موضوع قابل توجه اینکه کاهش شیوع آبله مرغان، اثرات محافظتی قرارگیری دوباره در معرض این ویروس را محدود می‌کند؛ در نتیجه میزان شیوع عفونت زونا در میان افراد مسن افزایش می‌یابد.

گروهی از محققان انگلیسی داده‌های پزشکی ۹ هزار و ۶۰۴ فرد را که بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۸ به زونا مبتلا شدند، بررسی کردند. پژوهشگران احتمال بروز زونا را در میان این افراد، دو دهه پس از قرارگیری در معرض ویروس آبله مرغان ارزیابی کرده و آن را با احتمال بروز این بیماری در دوره زمانی که در معرض این ویروس قرار نداشتند، مقایسه کردند.

علائم آبله مرغان:

یک فرد بزرگسال مبتلا به آبله مرغان ممکن است ابتدا علائم شایع یک بیماری ویروسی را تجربه کند. این موارد عبارتند از:

درد بدن

خستگی

سرفه

تب

گلو درد

بعداً ممکن است فرد متوجه ضایعات پوستی بیماری آبله مرغان شود. پزشکان این تاول‌های پر از مایع را “وزیکول” می‌نامند.

تاول‌های آبله مرغان معمولاً ابتدا روی سینه، پشت یا صورت ایجاد می‌شود. سپس می‌توانند در مناطق دیگر از جمله پلک‌ها، دستگاه تناسلی و در داخلی دهان پخش شوند.

طبق گفته مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، تاول‌ها یک هفته پس از ظهور شروع به زخم شدن می‌کنند. معمولاً در مراحل مختلف ضایعات وجود دارند. به عنوان مثال ، فرد ممکن است ضایعات وزیکلی  پوستی و ضایعات زخمی داشته باشد.

برخی از بزرگسالان که واکسن آبله مرغان را دریافت کرده‌اند، علائم خفیفی را تجربه می‌کنند. پزشکان این را “آبله مرغان پیشرفته” می‌نامند.

در این حالت فرد ممکن است دارای چند ضایعه آبله مرغان و علائم بیماری ویروسی باشد.

برخی از افراد پس از واکسیناسیون هنوز طیف کاملی از علائم آبله مرغان را ایجاد می‌کنند.

گروهی از محققان انگلیسی داده‌های پزشکی ۹ هزار و ۶۰۴ فرد را که بین سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۸ به زونا مبتلا شدند، بررسی کردند. پژوهشگران احتمال بروز زونا را در میان این افراد، دو دهه پس از قرارگیری در معرض ویروس آبله مرغان ارزیابی کرده و آن را با احتمال بروز این بیماری در دوره زمانی که در معرض این ویروس قرار نداشتند، مقایسه کردند.

یافته های جدید نشان داد که به طور کلی، چهار هزار و ۱۱۶ فرد، زمانی که در معرض ویروس آبله مرغان قرار نگرفتند، به بیماری زونا مبتلا شدند و پنج هزار و ۵۵ نفراز شرکت کنندگان در دوره‌ای که در معرض این ویروس بودند به زونا مبتلا شدند. محققان پس از در نظر گرفتن عواملی مانند سن افراد و فصول سال به این نتیجه رسیدند که احتمال ابتلا به بیماری زونا دو سال پس از قرارگیری در معرض ویروس آبله مرغان، در مقایسه با دوره زمانی که فرد در معرض این ویروس قرار نداشت، حدود ۳۳ درصد کمتر بود.

درمان‌ ها

معمولاً پزشکان درمان‌های حمایتی را برای علائم آبله مرغان توصیه می‌کنند تا زمانی که سیستم ایمنی بدن فرد تکثیر ویروس را متوقف کند.

پزشک ممکن است داروی آسیکلوویر (Zovirax) را برای کاهش مدت و شدت علائم تجویز کند. آسیکلوویر میزان ویروس آبله مرغان را در بدن کاهش می‌دهد.

پزشکان تمایل ندارند که درمان ضد ویروسی را برای کودکان مبتلا به آبله مرغان تجویز کنند، اما می‌توانند آن را برای بزرگسالان تجویز کنند.

فرد باید به محض اینکه متوجه این علائم شد، آسیکلوویر را مصرف کند ، تا مؤثر باشد.

مقاله‌ای در ژورنال BMJ Clinical Evidence گزارش می‌دهد ، بزرگسالانی که در طی ۲۴ ساعت متوجه شوند به آبله مرغان مبتلا شده‌اند و از آسیکلوویر استفاده کرده‌اند، علائم و نشانه‌های کمتری و با مدت زمان کمتری را تجربه کرده‌اند ، در مقایسه با افرادی که آسیکلوویر مصرف نکرده‌اند.

با این حال، همه بزرگسالان مبتلا به آبله مرغان نیازی به مصرف این دارو ندارند. بدن باید به طور طبیعی با ویروس مبارزه کند، که باید با گذشت زمان برطرف شود.

زنان باردار، سالمندان و بزرگسالان دارای سیستم ایمنی ضعیف و احتمالاً مبتلا به ویروس HIV یا سرطان باید برای کاهش خطر عوارض، آسیکلوویر را برای آبله مرغان مصرف کنند.